Een cultuur van wantrouwen
December 4th, 2013Stempels, handtekeningen, drie exemplaren in drie talen. Alles gecontroleerd en geverifieerd door de notaris en dan nog blijkt dat er een papiertje ontbreekt. De cultuur hier hangt aan elkaar van wantrouwen.
We zijn natuurlijk allemaal gewend aan de verhalen van de geheime diensten in Oost-Duitsland en de voormalige Sovjetunie die precies in de gaten hielden wat de bevolking deed. En dan recruteerden ze de ene helft om de andere helft in de gaten te houden. Alle diensten zijn na de val van de muur ook omver gevallen, maar het wantrouwen dat ten grondslag ligt aan het werk van deze diensten niet. We komen dat op allerlei niveau’s in het dagelijks leven tegen.
Vorige week hadden we wat problemen met de electriciteit. Uiteindelijk bleek dat er een probleem zat achter de meter van het nutsbedrijf. Nou, dan laat je je electricien mooi het kastje openmaken om het te repareren. Maar nee hoor. Het kastje is verzegeld met twee verschillende zegels en als je die zonder toestemming breekt, kun je een flinke boete verwachten. Want je zou het eens in je hoofd kunnen halen om met de meterstanden te knoeien! Toen moesten we dus toestemming hebben om het zegel te verbreken. Na wat telefoontjes bleek dat de meneer van het bedrijf binnen een dag of vijf wel zou komen, terwijl inmiddels de helft van de electriciteit in ons centrum niet werkte. Uiteindelijk mochten we het zegel verbreken en kon onze electricien alles maken, maar toen bleek dat we meer wattage gebruiken dan we eigenlijk toebedeeld hebben gekregen. Dus daar moet dan ook weer toestemming voor gevraagd worden om dat te verhogen. We krijgen 10 kW, maar we gebruiken rond de 15-16 kW en we hebben net een nieuwe (extra) oven en ventilatiesysteem geinstalleerd. Tja, wat moet je dan? Gewoon alle vier belanghebbenden langsgaan, van iedereen een stempel en een handtekening krijgen en nog wat extra papiertjes en dan de boel inleveren bij het nutsbedrijf en maar hopen dat ze toestemming geven… De meeste bedrijven hier hebben extra mensen in dienst die zich alleen bezig houden met documenten.
Het fundamentele wantrouwen in de cultuur is groot. Alles moet drie keer afgevinkt worden. Als je als bedrijf iets koopt, moet je daar een bonnetje voor hebben en nog twee aanvullende documenten met stempels en handtekening, anders gelooft de belastingdienst niet dat je het gekocht hebt. Als we bijvoorbeeld bij Amazon boeken willen bestellen om door te verkopen, kan dat niet, omdat de rekening die ze bij Amazon meesturen niet door de belastingdienst geaccepteerd wordt als echt.
Er is zelfs een internationaal erkende manier van het verifieren van belangrijke documenten. Zo’n document heet dan een apostille, en dat moet je laten maken van bijvoorbeeld een diploma, een trouwboekje of een geboortecertificaat. Officieler kan het haast niet, maar het overkwam ons toch een keer dat ze om een genotarieerde kopie van een apostille vroegen. Dan moet je naar de notaris die in jouw bijzijn een kopie maakt en daarop aangeeft dat het een kopie is van het origineel. Hij houdt een exemplaar en geeft er een aan jou, dus als er twijfel is over de echtheid van je genotarieerde kopie, kun je altijd nog de originele genotarieerde kopie bij de notaris opvragen, die uiteindelijk haast nog origineler is dan je oorspronkelijke origineel. Zijn jullie al gek geworden? Wij hebben het al opgegeven en leveren braaf alle onzin maar weer aan.
